Urgencias!!!!!

Ik schrijf toch redelijk uitgebreide epistelsels, dacht ik zo. Toch blijken er hiaten te zijn. Bij deze dus voor iedereen en specifiek voor mijn lieve opa, in antwoord op uw brief een ´Special´.
Allereerst super leuk dat u via via op de hoogte blijft! Mijn 7 weken werk op de Intensive Care zijn omgevlogen! En ik heb echt een hele leuke tijd gehad. Ik kon alleen lang niet doen wat ik normaal in Nederland zou doen en dat frustreerde mij. Ik vind de intensieve zorg enorm boeiend en vond mijzelf eigenlijk alleen maar bezig met de spaanse taal en het interpreteren van de internationaal gestandaardiseerde medische gegevens (zoals ECG`s en lab waarden).

Ik heb helemaal geen contact meer met Rodrigo. En de grote vraag: Waarom? kan ik niet beantwoorden. We zagen elkaar voor het laatst op een donderdag nu al weken geleden en we hadden een klein uur lang heel veel lol. `s Nachts om iets over 3:00 belde hij me echter wakker, want hij moest me zien. Hij stond voor de deur. Ik na enig hardop twijfelen in mn pyama naar de deur. Nou, hij was super gelukkig, super verliefd en hij wilde dat alles met me delen en mèèr. Nou, dat mèèr daar had ik op dat moment niet zo`n zin in. Dus hij vertrok wat teleurgesteld, maar beloofde me te bellen. En dat is nooit gebeurd. Hij is vast niet politiek correct geweest, ofzo, met zijn acties ;-P

Die ervaring, waar u over schrijft, over het op de IC liggen, is vrij dicht bij me gekomen, deze afgelopen weken. Ten eerste om terug te komen op mijn `overgeslagen` anekdote van de vorige keer: Tijdens de Guards van 36 uur mag je `s nachts gaan slapen zodra het rustig genoeg is. Ze hebben hiervoor Residencias - kleine, benauwde kamertjes, met stapelbedden vol snurkende collega`s en bij tijd en wijle heuse Grey`s Anatomy taferelen - en ja, daar kan ik over mee praten ;-P Maar de residents van de Intesive Care slapen liever op een vrij IC-bed.
DUS dat moest ik ook maar eens uitproberen. Kwas als de dood om geîntubeerd wakker te worden en ik heb eigenlijk 3 uur lang geslapen met èèn oog half open. Dat laatste vooral, omdat ikzelf zo`n zieke geest heb en me zo kon voorstellen dat the best practical joke is, om bij iemands eerste nacht in een IC-bed, die gene uit zijn of haar slaap te doen schrikken door met crash-car en het hele reanimatieteam plotseling binnen te komen zetten...ghahahaha. Gelukkig niet gebeurd, maar de grap kan nog altijd worden uitgehaald!

De tweede reden waarom de IC-experience me zo nabij is gekomen de afgelopen weken, is omdat er een Belgische jonge dame is opgenomen hier op de IC, met een gecompliceerde Endocarditis. Ze is ernstig ziek geweest en momenteel gelukkig aan de beterende hand. Maar zij en haar familie zijn hier al weken aanwezig en ik probeer hen te helpen met het begrijpen van het medische spaans, de protocollen, de gang van zaken enzovoorts. Tijdens haar verblijf op de IC heb ik met haar veel gesproken over de ellende van het liggen op een IC.

Nou, om dan verder te gaan met wat leukere verhalen: Ik heb al weer een heel aantal weekenden lol beleefd en een aantal diensten vol pret gehad, duzzz....off we go!

Het eerste weekend na mijn laatste verslag, ben ik met Esther, Ailyn en haar Rodrigo naar Tequesquitengo geweest - het duurde echt weken voor ik het op een propere wijze uit mn mond kreeg - , een kleine 75 km buiten Mexico d.f. Hun familie-vakantiehuisje aan de rand van een prachtig recreatie-meer, mèt zwembad, èn zo bleek een uur na aankomst een twintig tal uitgenodigde, enthousiaste vrienden van Rodrigo en Ailyn, was een welkome afwisseling met het ziekenhuiswerk. Het was een briljant gezellig weekend, met veel lekker eten, drank, zon, water, waterkiên achter een boot - wat een ridiculeuze ellende, whahaha en een spierpijn - en 1 bijzondere gebeurtenis.

Wel een trietste gebeurtenis, maar ook een mooie. De oude hond - Mika - van èèn van de vrienden had namelijk een groot, groeiend proces wat tegen zijn luchtpijp drukte en in de hitte van Tequesquitengo werd hem dat te veel. Bij onze aankomst was Mika volledig buiten adem en behoorlijk gestressed. Zijn baasje was de paniek nabij en er was een dierenarts onderweg. Ik kon het echter na 10 min niet meer aanzien en toen de situatie me eenmaal duidelijk was, ben ik Mika reiki gaan geven. Binnen enkele minuten werd hij rustiger en ging zijn hartslag naar beneden. Hij sloeg zijn voorpoten om mijn hand heen, draaide zijn koppie nog even naar me toe, kneep zijn beide ogen even dicht, legde ze kop neer en stierf. De overgang van reiki-energie naar leegte was overweldigend en ik had tijd nodig om er van bij te komen. En ik moest ook wel even tijd nemen voor mijzelf, want toen de dierenarts binnenkwam en aan de - reeds overleden - hond begon werken om er nog leven in te krijgen, kreeg ik het ook echt even te slecht.
We hebben met een heel deel van het gezelschap een grafje gegraven en Mika ten rustte gelegd.

De week die op dit weekend volgde ben ik meegeweest met dra. Julisa, cardiologe, naar Instituto Nacional de Cardiologia, voor een nachtdienst. Weer even kunnen proeven aan een ander ziekenhuis....een normaler ziekenhuis, maar wèl een gigantisch groot ziekenhuis. De ICU met 24 bedden, de CCU met 30 bedden en meerdere afdelingen allen rondom het thema `hartziekten`, heeft een behoorlijke indruk op me gemaakt. Overigens het ziekenhuis lag vòl. En in dit ziekenhuis lagen mensen van alle bevolkingslagen, ook verfrissend. Ik ben om een uur of 1.00 `s nachts door Julisa gedropt op de Spoed en heb me daar uren lang vermaakt met ECG`s beoordelen en mensen reanimeren. De pret mocht niet gedrukt worden door het feit dat ik om 7:00 weer aan de slag mocht met mijn gewone dienst in mijn buitengewone ziekenhuis....alwaar op de Spoed 3 rijke zeikerds lagen met gastro-enteritis, sinds een dag, `oe, ik heb gister overgegeven na een overvloedige maaltijd`...goh meneer, zegt dat niet al genoeg....we zullen u even een dag opnemen om wat tests te doen...oow, u wilt ook een MRI, natuurlijk meneer, kunt u krijgen....zucht!

Op vrijdag ging ik samen met Jaime, Eduardo en Esther uit in La Condesa. Een avond vol sushi, dansmuziek en colombiaans dansen! We eindigden halverwege de terugreis op aanraden van een behoorlijk aangeschoten Eduardo in een omgebouwd busje, een mini-restaurantje. Zeer schattig en hemels eten!
Zaterdag ging met nieuwe vlam Jesus op stap. Hij is surgical resident en wil zich in Braziliê gaan specialiseren in de niet-cosmetische kant van de plastische chirurgie. Een ontzettend lieve, rustige schat van nu net 27 jaar. Doet aan capoeira, mediteren en is dol op koken.
We gingen naar mijn favoriete wijk Coyoacan, alwaar ik me weer helemaal heb laten gaan op die meest briljante hippie-markt.

De week die op dit weekend volgde heb ik mijn eerste Urgenciasdienst gedaan, welke enorm saai en daarom ècht verschrikkelijk zwaar was. Maar ik heb me wel weten te vermaken, want ik had de dienst samen met Jesus.

Vrijdag vierde Titi haar verjaardag en nog steeds weet ik niet hoe oud ze is. Maar ik heb het vermoeden dat ze 85 jaar is geworden. Bij binnenkomst in de grote tot feestzaal ingerichte kelder, kwamen een groot aantal van de 40 genodigden oude dametjes op me af met heerlijk kledderige zoenen en vol van oh, que guapa! en ik heb me rot gelachen, want er waren er zelfs een aantal die al kwebbelend en discussiêrend er niet uitkwamen van wie de zoon mij als eerste mag mee uit nemen. Een van de voor mij gereserveerde jongens heeft zelfs al contact met me opgenomen! De `meisjes`, de schattige, mij compleet negerende aardbeitjes (Fresa`s) - stonden met hun bekkies vol tanden, moehahaha.

Zondag ben ik naar Tepoztlan geweest. Een hippiestadje aan de voet van een prachtig massief met boven op de top een oude Tempel, waar dagelijks honderden mensen naar toeklimmen om de energiên op te snuiven en reinigingsrituelen uit te voeren. En wat een klim, puta m*dre! Half kreunend en steunend op mekaar kwamen Jesus en ik na meer dan een uur steil klimmen aan. Heerlijk van het uitzicht genoten. Beneden in het dorpje kon ik me weer niet inhouden! En ik heb weer vanalles gekocht, ghehehe.
Dinsdag mocht ik echter na een zeer zware dag weer mijn bed in met hoge koorts en buikellende...zucht!

Vrijdag ben ik met Esther in Perisur naar de bios geweest. Naar de onwijs hilarische komedie ¿Què pasò ayer? - in Nederland te zien als: Hangover! Esther had twee bescheiden flesjes wijn mee weten te smokkelen en we hebben aan 1 stuk in een deuk gelegen.

Zaterdag ging ik met een vriend van Yoga - oja, ik zit op Ashtanga Yoga samen met Esther en Ailyn - naar een markt, waar hij zich gezegd helemaal thuis voelt. Was even wennen om compleet op te gaan in een mensenmassa van in het zwart gekleden mensen, en bij elk kraampje doof te worden van de kneiterharde noten van Metallica, Queens of the Stone Age, Children of Bodom EN NIGHTWISH. Ik werd echter toch al snel weer koortsig en mijn keel begon aardig knagende pijnsignalen uit te zenden. Omdat ik echt niet weer zielsalleen in mijn bed in casa de Titi wilde liggen, vroeg ik Juan Carlos mij naar Jesus` huis te brengen. Daar werd ik met open armen en een warm bed ontvangen.

Jesus moest de volgende ochtend richting het ziekenhuis om enkele patienten te zien en ik zou met een stel vrienden (Poncho, Diana, Jaime, Guillermo, Esther e.a.) naar La Marquesa, vlak buiten Mexico d.f. Uiteindelijk ben ik samen met Jesus een aantal uur later, toen ik me wat beter voelde, hun richting opgegaan. Heerlijk geBBQed in een gezellig buitengebied, met allerlei activiteiten om te doen. Aan het eind van de dag heb ik voor het eerst gepaintballed (Gotcha!). Super gaaf! EN ik ben niet een keer geraakt! Moehaha, al mijn jujitsu&kung fu moves kwamen goed te pas! Ik zat samen met de andere twee meiden in het team met Jaime en ik heb me rot gelachen. Hij zit namelijk al vanaf zijn 17de in het Colombiaanse leger. En hij ging echt als een dolle jonge hond daar door dat Gotchaveld heen!

Eindelijk hadden we deze week dan eens ècht een interessant geval op de Spoed. Eerst was ik `s middags bezig geweest met de jonge belgische patiênte, die eindelijk naar Belgiê mocht vliegen. Wat een opluchting na zo`n verschrikkelijk lange tijd in het ziekenhuis. Ze werd overgevlogen onder begeleiding van een SEH-arts en een speciale verpleegkundige. En ik heb een tijdje met hen gepraat over hun werk; Gaaaaaaf!
Maar bij terugkomst op de spoed viel ik spreekwoordelijk met mijn neus in de boter door uit te glijden over een reêle plas met bloed. Een 25 jarige jongeman kreeg op de Spoedopvang een state of the art thoracotomie. Maw. zijn borstkas was ter plekke opengeschroefd om zijn aan flarden gereten aorta te kunnen herstellen. Ik kon niet assisteren bij het thoraxgedeelte, dus schoof aan bij de anaesthesiekant en heb een half uur lang medicijnen toegediend, beademd, en controles uitgevoerd. Na heel wat spannende momenten en ene ongelooflijke hoeveelheid aan zakjes bloed en medicijnen is de jongeman met succes dichtgenaaid en stabiel overgebracht naar een ander ziekenhuis.....VERZEKERINGSKWESTIE. Daar is hij de volgend eochtend echter overleden.
Hoe kreeg deze jongeman een aan stukken gescheurde lichaamsslagader? Nou, hij was onder de invloed en bedreigde zijn zwangere vrouw op straat. Toen hij met een mes op haar afkwam, heeft zij zich verdedigd door zijn hand te pakken, het mes om te draaien en deze plop zo in zijn borst te steken. Zij gaat vrijuit.

De volgende ochtend heb ik wat geoefend met intuberen op OK en heb ik weer wat leuke lijnen ingebracht en zenuwblokken gezet. Maar het leukste was toch wel gisteren. Ik mocht met met Jesus en Julia naar hun `hechtpracticum`. Kon nooit weg dacht ik zo! Had alleen niet begrepen dat het om laproscopisch hechten ging - Wauw!- en ik had me niet gerealiseerd dat ze hier in Mexico natuurlijk alles doen op dieren - Damn!
Gelukkig was ons `preparaat` al reeds lange tijd op de eeuwige jachtvelden. En wat ongelooflijk moeilijk is dat hechten op afstand via een camera/ TV-beeld. Over mn eerste knopie deed ik zo`n beetje 20 minuten. Doch hechting 6 had ik binnen een toch redelijke 3-4 minuten staan. En daar zijn we dan de hèle dag mee bezig geweest!!!! Jesus, Julia en ik.....en 18 hechtingen, hahahaha!

Nou, Ik ga nu dit lange verhaal maar eens submitten. Ik ben er al weken aan bezig, alleen mij ontbrak steeds de tijd om het redelijk af te maken.
Psje. ik ben aan het overwegen mij hier te laten opereren voor mijn slokdarmprobleem. Ze zijn hier zeer ervaren. Maar hier horen jullie nog meer over :-)

Liefs, ik mis jullie nu toch af en toe wel hoor!

Dikke knuf, laat wat van jullie horen!